even de tijd nemen

Beste mensen in Nederland,

Pas op als je dit gaat lezen, want dit wordt een bedelbrief. En eigenlijk ook weer niet, vooral ook een verhaal om duidelijk te maken hoe ingewikkeld hier de dingen soms zijn. In die zin is het volgende verhaal ook bedoeld om inzicht te geven in waar wij nu mee bezig zijn, naast het inrichten van de aktiviteitenruimte. So Inshalla.......................

Toen Cees hier drie jaar gewerkt heeft is dat wat hij in de sloppen opgezet heeft overgenemen door Ms. Selma. Een aantal mensen heeft hij wel eens verteld over haar. Toen Cees haar ontmoette was zij vrij wanhopig. Had in haar jonge jaren polio gehad en kon zich slechts op haar hurken voorbewegen. Toen al sprak haar kracht en doorzettings vermogen erg aan. Na de nodige operaties was zij het die een enorme steun was in het opzetten van de nodige acties naar kinderen met een handicap. En daarbij een voorbeeld voor velen dat je leven niet voorbij hoefde te zijn ook al had je een handicap. Na Cees heeft Selma met een andere Nederlander het werk voortgezet en is er een klein dagcentrum geopend voor kinderen met een handicap die in deze wijken (Dastgir en Azizabad) wonen. De wijken tellen ongeveer 120.000 inwoners, vooral Christenen die in Karachi (en Pakistan) als het uitschot van de maatschappij werden gezien. En dus ook op die manier leven, in armoede, stof en vuil en iedere dag weer de vraag van hoe te overleven. Maar ook bij deze mensen zie je vaak de kracht en de wil om iets te bereiken, alleen maar in de manier waarop ze je de hand schudden en je met levenskracht aankijken. Het werk wat zijn doen bestaat veelal uit het ophalen van oude rotzooi, vuilnis, papier en plastic. Dit wordt uitgezocht, gesorteerd en verwerkt tot nieuwe materialen om vervolgens weer verkocht te worden. De straatjes waar dit in plaatsvindt zijn hobbelig, vol kuilen en gaten, stoffig en over, overvol. Veel kinderen gaan niet naar school. Toen Cees 15 jaar geleden onderzoek deed bleken 3 van de 5 kinderen niet naar school te gaan, vooral meisjes genoten geen onderwijs. Ook werd duidelijk dat 1 op de 5 kinderen voor het 1e levensjaar overleed. Zo maar wat getallen om duidelijk te maken hoe de levensstandaard in deze wijken is. In deze omstandigheden zijn Cees, Selma en opvolgers er in geslaagd een dagcentrum te starten voor kinderen met een verstandelijke en/of lichamelijke handicap. Hierdoor konden kinderen die of anders thuis vastgebonden onder een bed, opgesloten in een hok of weg werden gebracht naar een tehuis (DarulSukun) iets minder moeilijk thuis gehandhaafd worden. De wijze waarop de teachers (zoals clientbegeleiders hier genoemd worden) dit vorm geven verdient het grootste respect. Vanaf 1993 worden op deze wijze, met vallen en opstaan kinderen, maar ook ouderen, met een handicap opgevangen, gestimuleerd en is er voor hen een gerespecteerde plek in deze samenleving. Het geld voor dit centrum wordt grotendeels betaald door het Liliane fonds, voor velen van jullie wel bekend in Nederland. Dit fonds werkt met een zogenaamde ‘mediator’ vaak iemand uit Nederland die in het land zelf werkt en op deze wijze zorg kan dragen dat het geld op de goede plek komt. In Karachi is de ‘mediator’ een vrouw uit Nederland die al geruime tijd (zo’n 10 jaar) in Karachi woont. Inmiddels getrouwd met een Pakistani (een Pathaan) en daarmee ook moslim vrouw geworden. De Phatanen zijn zo’n beetje de meest strikte moslims ter wereld en daarbij een uiterst geweldadig volk (komen uit de grensstreek uit Afghanistan en Pakistan) Deze vrouw heeft besloten een nieuw, groot centrum op te zetten in de wijk waar zij woont. Deze wijk (Korangi) is op ongeveer een uur en een kwartier rijden van Dastgir/Azizabad. Het centrum daar is bijna klaar. Er kunnen 250 kinderen naar toe. Het is prachtig van opzet, maar............ De kinderen die nu naar het centrum in Dastgir/Azizabad komen zullen voortaan iedere dag met de bus moeten gaan. Een rit van minstens vijf kwartier, tenminste als het verkeer mee zit. Daarbij is het nieuwe centrum in de wijk Korangi, deze wijk staat bekend om zijn geweldadigheid, volledig bevolkt door Phatanen. Hier zijn Christenen niet of nauwelijks geaccepteerd. Zowel voor de kinderen als de teachers een situatie die op zijn zachtst gezegd onwenselijk is. Ondanks onze overtuiging dat alles wat je in Pakistan doet overgenomen moet kunnen worden door de lokale bevolking, blijkt dat niet iedereen uit het westen hier hetzelfde over denkt. Wanneer het centrum in Korangi geopend wordt, zal het centrum in Dastgir/Azizabad sluiten (het centrum in Dastgir/Azizabad is ongeveer 60 vierkante meter groot, bestaat uit 2 kleine kamers een keukentje een oefenruimte en een ruimte waar een bureautje staat. (De norm voor vierkante meters per persoon is in Pakistan nog niet vastgesteld)
Alle spullen die daar zijn worden meegenomen naar het nieuw te starten centrum, nodig of niet. We gaan hier nog met de Nederlandse vrouw in kwestie over praten, maar vrezen dat er weinig ruimte voor alternatieven aanwezig is.
Nu wil het geluk dat de huur van het centrum op naam van Selma staat. Dus zij kan, uiteraard met steun, eventueel op eigen naam het centrum voortzetten. Om dit vorm te geven hebben we het volgende bedacht:
• Om zeker te zijn dat de financiele zaken van het centrum goed lopen, wordt het administratief geleid door Mr. Morris. Hij is de administrator van DarulSukun. Hij kan zorg dragen voor de ontvangsten en uitgaven van alle gelden.
• Selma zal als manager werkzaam zijn, maar tevens haar praktijk ervaring als fysiotherapeut en teacher laten gelden, dus zij zal ook meewerken.
• Er moeten minimaal 20 kinderen per dag komen om ondersteund/begeleid te worden.
• Het centrum staat open voor alle kinderen met een beperking.
• Buiten de reguliere tijden (wat dat ook is) kunnen ook ouderen komen voor fysiotherapie en andere behandelingen.
• Er zal aandacht zijn voor verdere scholing van de teachers.
• Verdere samenwerking met andere daycentres en DarulSukun wordt bevorderd.
• Selma zal halfjaarlijks rapporteren aan Morris over de voortgang e.d.
(al deze punten zijn momenteel onderwerp van overleg)

De schatting is dat binnen de wijken Dastgir/Azizabad ongeveer zesduizend mensen/kinderen met een handicap wonen (en die schatting is aan de lage kant) Uiteraard is een daycentre voor 20 kinderen dan ook maar een druppel op een gloeiende plaat. Maar o zo vaak is de ervaring dat zo’n druppel niet perse verdampt, maar leidt tot nog meer activiteiten en hulp van mensen die het zo hard nodig hebben. Daarbij komt dat veel mensen in deze wijk afweten van Selma, van haar achtergrond en van de wijze waarop zij zich heeft kunnen en mogen ontwikkelen. Op deze manier heeft zij ook al veel kinderen en ouderen kunnen helpen of verwijzen. Wij wensen dat zij haar werk kan voortzetten, niet ver weg van haar eigen wijk, maar in Dastgir/Azizabad waar meer dan genoeg te doen is.
O ja, bijna vergeten te schrijven, maar het gegeven dat kinderen met een bus naar een centrum moeten zal naast de enorme kosten die ze niet kunnen betalen, ook de mortivatie om mee te gaan doen afnemen. Bijna zeker dat na een paar weken deze kinderen helemaal niet meer zullen gaan.
En wat moet zo iets nou kosten. Het is de vraag die iedere rechtgeaarde Hollander op de lippen zal branden. We hebben met Selma een berekening gemaakt en komen op het volgende kosten plaatje:

1. maandelijkse kosten
- huur centrum Rs 4000,-
- gas/electriciteit rs 1500,-
- eten/drinken Rs 4000,-
- vervoer (rikshaw e.d.) Rs 2000,-
---------
Totaal 11500,- (145,00 Euro)

- extra’s 1000,- (12,50 Euro)


2. Salarissen
- Director/teacher Rs 4000,-
- Teacher 1 2000,-
- Teacher 2 2000,-
- Teacher 3 2000,-
- Teacher 4 2000,-
- Physiotherapist 1000,-
- Helper/cook/etc 3000,-
----------
Totaal 16.000,-
Bijdrage ouders - 2.500,-
-----------
Rs 13.500 (170,- Euro)


3. Opstartkosten / inrichting centre
- algemeen (1e meubilair e.d.) 69.700 (850,- Euro)
- materialen 20.000 (250,-)
- keuken 20.000 (250,-)
- fysiotherapie etc. 72.300 (900,-)
- Entertainment/misc 20.000 (250,-)
--------- --------------
202.000 2500,- Euro

Om het centrum opnieuw te starten is dus 2500,- euro nodig. Een deel daarvan (850,- Euro) hebben we al via giften gekregen toen we weg gingen. Tenminste als we dat voor dit doel gebruiken. Per maand zijn de kosten voor het centrum vervolgens 170,- euro aan salarisen (teachers, manager, Fysio) en 145,- Euro per maand aan huur en electriciteit. Op jaarbasis kost het openhouden van het centrum 3680,- Euro Wij zouden het geweldig vinden als we dit geld vanuit Nederland bij elkaar kunnen krijgen.
Natuurlijk zijn er nog wel duizenden anderen, misschien zelfs betere, projecten te bedenken. Maar meestal zijn die zo anoniem “veilig” ver weg. Dit project is echt, van vlees en bloed en zal aan veel, veel kinderen ten goede komen. Laat ons horen wat jullie er van denken. Wij gaan hier verder aan de praat met betrokkenen. En wie weet...........Inshallah

Khudafis

Cees en Kriss