stille zaterdag

Op naar het vervolg van het dagboek.
Dag 10 Donderdag 9 april
Training, Fysio, Eten
Vandaag zijn we met zijn allen gestart op de afdeling fysiotherapie met een korte training. Hierin werd uitgelegd hoe je met de bowoners contact maakt. Iets wat ons in de afgelopen week opviel was de manier waarop er contact (of juist geen) gemaakt werd.
Na een korte inleiding van Cees, hebben we ons aan elkaar voorgesteld. Er werden door ons door middel van een aantal korte toneelstukjes uitgelegd waar het gemakkelijk verkeerd gaat in contact en hoe je dat kunt verbeteren. Heel bassaal maar hier erg nodig. Hierna hebben we de aangeleerde stof bij twee bewoners voorgedaan. De fysiotherapeutes waren enthausiast, maar het werd niet helamaal duidelijk of ze het begrepen hadden. Ze zijn zeer geinteresseerd in een stukje theorie, willen graag weten wat er anders gaat in Holland. We hebben ook een stukje theorie gegeven: Wat het inhoud om gehandicapt te zijn. Hoe de zintuigen reageren. Op de vraag wat de fysiotherapeutes in Pakistan over gehandicapten hadden gekregen kwamen uitsluitend technische antwoorden. Veel neurologie, wat voor een beelden ze allemaal hadden geleerd.
In een toneelstukje werd op een redelijk schokkende manier door ons voorgedaan hoe je iemand juist niet en hoe juist wel moet oppakken. Dat wil zeggen eerst contact maken, dan het lichaam vastpakken en dan als de persoon er klaar voor is verplaatsen. Best wel schokkend om te horen, lijkt ons, dat dit verkeerd gaat. We hoopten dat de fysiotherapeutes hierdoor niet teveel geraakt zouden zijn, in de afsluiting leek dit mee te vallen. Ze namen zelfs de ruimte vragen te stellen.
In de middag kregen we als dank een lekkernij van hun, dus in het contact zat het waarschijnlijk nog goed. De training wordt de volgende dagen nog voortgezet, waarbij de fysiotherapeutes vragen kunnen stellen of een bewoner kunnen aandragen waar ze vragen over kunnen stellen. Ook zal het contact hierin terug blijven komen.
De training werd vervolgens onder het genot van een warm bakje Nederlandse koffie besproken. Nieuwe plannen worden gemaakt. We zitten nu midden in de overgangsfase tussen de observatie en het willen uitvoeren van plannen. Dit geeft bij ons allen een stukje frustratie, bij de een wat meer bij de ander wat minder. We willen zoveel, maar we zitten in Pakistan... Gelukkig hebben we onze ervaringsdeskundige Cees mee, die ons begeleidt in dit lastige proces. We tellen op wat we allemaal al gedaan hebben, veel misschien voor Pakistaanse begrippen wel heel veel, maar er moet ook nog zoveel. Net nu voor ons de tijd gaat korten, dat knaagt aan je. Wilde plannen worden hierdoor gedecimeerd tot kleine plannetjes, wat nauwelijks wat voor lijkt te stellen. Cees hamert erop dat deze duwtjes in de goede richting al heel veel kan betekenen.
We spreken met elkaar af wat we nog willen doen: de fysiotraining gaat door; de school wordt nog bezocht en er wordt gekeken naar verbeterpunten; we houden vast aan onze geluksmomentjes en proberen zolang we er zijn iemand die binnenblijft en misschien wel vastgebonden ligt mee naar buiten te nemen.
’s Middags is er een kerkdienst ter ere van het laatste avondmaal, we hebben vanavond alweer gegeten het gold dus gelukkig niet voor ons. Niets tegen kerkdiensten, maar in Pakistan in het Urdu, langdradig en zeer warm vinden we het slaapverwekkend en saai. Gelukkig gebeurt er veel in de kerk met de bewoners waar je elke keer weer van kan genieten en het blijft Pakistan: er is weer bijna niets geregeld. Zo moesten de appostelen twee maal verhuizen, is de aanvangstijd voor eenieder niet duidelijk en moet er tijdens de diens een heel aantal mensen van links naar rechts in de kerk verhuizen.
’s Avonds hebben we gegeten met het personeel, zij krijgen de jaarlijks Paasbonus en hebben daarna een gezamelijke maaltijd. Natuurlijk kunnen wij Nederlanders niet geheel aan deze feestvreugde meedoen.... We hebben een te zwakke maag, zodat we ons beperken tot wat goed doorgewarmd of gebakken voedsel. We hebben ook nog een maaltijd die op ons staat te wachten, elke avond wordt er immers appart voor ons gekookt. Bij thuiskomst blijkt het patat met verschompelde worstjes en salade. We schamen ons diep maar laten toch meer dan de helft staan. We zijn allemaal wat overeten en kunnen soms geen eten meer zien. Misschien verlangen we wel weer naar huis, gewoon een bal gehakt met een prakkie ook niet verkeerd.

vrijdag 10 april
Vervolg training fysio en een bruiloft
Vanmorgen met een fris gevoel aan de fysiotraining begonnen, bijna iedereen lag er gisteravond vroeg in.
Na het ontbijt gaan we weer naar de afdeling fysiotherapie. Heidi en Yvonne proberen vooral het spelelement te benadrukken. Zo wordt er een droogmolentje opgehangen boven twee stoeltjes, zodat de kinderen tijdens het zitten zich kunnen vermaken. René houdt zich bezig met de behandelingen en blijft hameren op het contact maken. Bij twee fysiotherapeutes lukt dit aardig, bij de derde komt dit nog niet erg aan. Ze probeerd het wel maar verzandt in meer van hetzelfde. Hier zal nog weer tijd aan besteed moeten worden.
’s Middags is er een mis in een kerk ongeveer een kilometer verderop. Op de binnenplaats van de kerk staat een grote tent gemaakt van doeken. Er staan vele ventilatoren om het wat te verkoelen. De mis is in het Engels dus voor ons goed te volgen. Zeker René heeft er veel van opgestoken en... voor het eerst Jezus gekust.
Heidi en Yvonne zijn niet mee naar de mis gegaan en zijn met Zederra naar de snoezelruimte geweest. We hebben haar eerst wat aangeboden maar al snel laat ze ons zien dat ze zelf ontdekken wil.We gaan Zedera volgen en ze neemt zelf veel initiatieven.
Ze wijst dingen aan met een vinger en Yvonne geeft dit aan haar. Als Yvonne niet het goede geeft dan blijft ze wijzen naar wat ze wel wil.Al omrollend gaat Zedera naar materialen toe die ze wil hebben en ze speelt daar ook echt even mee. Zedera wil alle knuffels hebben, als ze nog meer knuffels ziet dan moet Yvonne die ook voor haar halen.Ze bekijkt de knuffels van top tot teen en maakt een hele berg op haar schoot. Uiteindelijk is de berg zo groot dat ze schaterend omvalt.
Het is voor Heidi en mij mooi om te zien dat Zedera, die anders in haar bed vastgebonden is,ons zo goed kan laten zien wat ze wil, wat ze kan en wat een plezier ze heeft.
We zijn eigenlijk een beetje bang voor het moment dat we haar weer in de rolstoel moeten zetten en haar in bed vast moeten zetten maar wonderlijk genoeg gat ze rustig met ons mee en als ze in haar bed zit steekt ze har beben al door de spijlen om vastgemaakt worden.
Bij thuiskomst van Cees, Kriss en René wordt onder genot van een koel drankje de gemaakte video bekeken, we zijn er stil van....
’s Avonds is er in de tuin van Dar-Ul-Sukun een bruiloftsfeest. Met veel pracht en praal is de tuin aangekleed. Er is een DJ die de resente Pakistaanse Disco/House ten gehore brengt. Fantastisch om te zien hoe de bewoners uit hun dak gaan. Veel nummers worden meegezongen. Kinderen worden begeleid in het dansen, opgetilt of maken er op hun manier een feest van. Het eten voor onszelf hebben we afbesteld zodat we niet weer hetzelfde als gisteren zullen meemaken. We gokken erop dat het eten goed bereid zal zijn, de catering ziet er in elk geval professioneel uit.Het eten op de het feest was dan ook overheerlijk en niet te spicy voor ons, dus we genieten er volop van. Hopenlijk blijft het vannacht binnen en loopt het er niet zomaar uit....