De toekomst van Pakistan

Een overpeinzing:

Binnen alle activiteiten die we hier doen is het voor de lezers thuis wellicht enigzins voor te stellen onder welke omstandigheden dit moet plaatsvinden. Deze omstandigheden worden bepaald door de warmte, de matig hygienische toestand, de culturele invloeden, de positie van man en vrouw, het nog altijd heersende kastensysteem, de wijze waarop mensen met een handicap worden benaderd, de manier waarop mensen hier leren, de grote mate van analfabetisme, de alom heersende armoede, de hoge kindersterfte, de macht van de (20) landlords, de macht van het leger, enz, enz.
DarulSukun is in al deze omstandigheden dan een oase van rust en afgezet tegen alle hieboven beschreven zaken goed op orde. Neemt niet weg dat we genoeg zaken vaststellen die verbeterd kunnen worden, maar nooit los gezien mogen worden van 's lands wijs, 's lands eer. De rol van het geloof speelt hierin natuurlijk ook een enorme rol, veel van het leven wordt bepaald door de regels en wetten van de Islam.
Hoewel ook hierin een uitspraak van de profeet dit behoorlijk relativeert:

VERTROUW OP ALLAH, MAAR BIND WEL JE KAMEEL VAST

Daarbij lijkt het land ook nog uiteen te vallen. Baluchistan heeft aangekondigd als onafhankelijke staat verder te willen, Swat is geheel in de macht van de Taliban en Zardari is in onderhandeling om tot een wapenstilstand (en overdracht van macht) met deze groepering te komen. De oorlog in Afghanistan heeft directe invloed op het grensgebied, Al Quaida is alom aanwezig in het land, nog vele vluchtelingenkampen zijn er in de grensstreek. Daarbij neemt de druk van Amerika toe en daarmee ook de dreiging tot militair ingrijpen.

In dit alles speelt ook de mentaliteit van de gemiddelde Pakistani een rol, voor ons vaak een wijze van invullen van het leven die we niet of nauwelijks begrijpen. En misschien ook niet kunnen begrijpen, maar ook heel vaak niet willen begrijpen.
Kijkend naar het perspectief van dit land dan ben ik zelfs geneigd dit alles te bezien als iets van dat "het glas half vol is, of nog minder" Kijkend naar de wijze waarop de diverse projecten voor mensen met een handicap gestalte krijgen komt er toch ook weer een sprankje van hoop en optimisme. (sorry, ik kan niet anders)
En meer dan waar dan ook ter wereld is de uitspraak "HOOP DOET LEVEN" hier in Pakistan zeer op zijn plaats

Khudafis



Uit het dagboek:
Dag 12 Zaterdag 11 April
Een ziekte geval and shopping again
Vanmorgen ontbreekt Kriss jammer genoeg aan tafel. De spices zijn haar toch te machtig geworden of gewoon een gevalletje van Karachi virus. Gelukkig was ze bij de koffie al weer present en hield ze de rest van de dag alles binnen.
Het is alweer de laatste dag van de training, René blijft de hele morgen voor adviezen en Heidi en Yvonne zoeken hun heil op andere afdelingen. Het blijft bij de fysio’s moeilijk het contact maken, de wil is er maar de uitvoering nog niet. Gelukkig is er volgende week nog een mogelijkheid om verder te oefenen. Er wordt er gevraagd hoe we in Nederland een aantal blessures behandelen. Dit verschilt niet zo veel als met hier.
’s Middags is er eieren schilderen met de kinderen. We gaan er natuurlijk even heen. Er aan gekomen blijkt dat wij de enige zijn. De eieren zijn wel gekookt, maar voor de rest is alleen het schooltje open. We vragen waar de verf is, al gauw komen er een aantal kinderen van het personeel. Er wordt uitgelegd waar de verf staat en er zijn ook nog een heel aantal plastic eierhouders. Er is er een kind zo gedreven dat hij bijna de helft van het schilderen op zich neemt. We halen er een aantal bewoners bij zodat die ook nog kunnen schilderen.
Na het schilderen stappen we in het busje voor een tweede maal shoppen, het blijft toch weer een belevenis dat rijden door Karachi. Je hebt ongeveer 6 ogen nodig en dan gaat nog de helft langs je heen. Er is veel ongeorganiseerd verkeer, de wegen zijn op sommige plaatsen erbarmelijk slecht, liggen ze ook nog bezaaid met drempels. Waarom er in zulk slecht wegdek drempels liggen is ons een raadsel. Misschien zijn ze vast aangelegd om daarna de weg te verbeteren. We komen weer op de basar waar we afgelopen dinsdag ook geweest zijn. We worden meteen herkend en er wordt aan alle kanten aan je getrokken of je niet bij hun kraampje iets wil kopen. Bij een van de eerste kramen vind René een capi,
Een Pakistaans hoedje. De prijs hiervan was te hoog, dus we gaan door naar een volgende kraam. Hier wordt de deal gesloten. Al lopende worden aan alle kanten de capi’s uit de kast gehaald. De een nog mooier dan de ander, hoe ze aan deze wetenschap komen is ons een raadsel. Maar dat er op zo’n markt de verkopers weinig ontgaat dat is wel duidelijk. Bij thuiskomst staat er behalve de maaltijd ook nog een Paastaart klaar. We besluiten hem mee te nemen voor bij de koffie zodat we niet de hele taart op hoeven te eten. De rest van de maaltijd bestond uit pannenkoeken met appel en kipvingers. Niet een alledaagse combinatie, maar achter elkaar best te eten. Het is tenslotte Pakistan....

Dag 13
Paasfeest, Paas en feest
Bij het ontbijt krijgen we allemaal een suikerei en een speciaal door Cookie gemaakte Paaskaart. De tafel is mooi gedekt en de zijn een soort van croissantjes.
Vandaag begint onze dag met de paasmis. Erg leuk was de speciale intentie voor ons van Cookie. Deze was in het Engels. De rest was zoals gebruikelijk in het Urdu.
Na de mis gaan we voor een kopje koffie naar Zuster Ruth, we hebben een Paascadeautje in de vorm van een Edammerkaas. Deze wordt in dank ontvangen. De vorm is wel niet helemaal een ei, de kleur (rood) past wel bij het eierschilderen. Na de koffie hebben we de rest van de dag vrij tot en met het uit eten vanavond. We gaan naar een openluchtrestaurant. Allemaal op ons eigen manier zullen we daar invulling aangeven. Bijzonderheden.... vermelden we de volgende keer.