Laatste dag

Dit wordt het laatste bericht van deze reis vanuit Pakistan. De tijd is omgevlogen en moe maar voldaan kijken we terug. Nog veel meer hadden we willen doen, nog zoveel meer is er te doen. De vraag of onze reis nut heeft gehad en een bijdrage heeft geleverd aan de verdere ontwikkelingen is nu nog moeilijk te beantwoorden. Goed om wanneer we terug zijn alles te laten bezinken en alle ideeen en zaken die we zouden willen aanpakken in perspectief te bezien en te bespreken.
Cees is vandaag nog even in de wijk IsanaGri geweest en heeft nog eens met eigen ogen (en alle andere zintuigen) de diepe diepe armoede en uitzichtloze situatie mogen aanschouwen in een wijk waar ongeveer 300.000 mensen "leven"
Beelden die niet gefotografeerd zijn, maar die van binnen zo diep raken dat het niet meer van het netvlies weg te halen is. Beelden die emotioneren, die misschien zelfs lamslaan. Waar te beginnen, wat te doen, welke toekomst heeft het, er is zo ontzettend veel armoede en leed. De enige overtuiging die dan standhoudt is de gedachte van klein beginnen, ieder mens die een kans krijgt op een iets beter bestaan is er in ieder geval weer EEN. Als voorbeeld daarvoor geldt het verhaal van Morris en misschien nog wel veel meer het verhaal van Selma.
Vandaar de naam van het dagverblijf UMEEDGAH (huis van HOOP)
liefs en tot donderdag of daarna. Ons volgende bericht komt uit Holland
Uit het dagboek:
Dag 13
Paasfeest, Paas en feest
Bij het ontbijt krijgen we allemaal een suikerei en een speciaal door Cookie gemaakte Paaskaart. De tafel is mooi gedekt en de zijn een soort van croissantjes.
Vandaag begint onze dag met de paasmis. Erg leuk was de speciale intentie voor ons van Cookie. Deze was in het Engels. De rest was zoals gebruikelijk in het Urdu.
Na de mis gaan we voor een kopje koffie naar Zuster Ruth, we hebben een Paascadeautje in de vorm van een Edammerkaas. Deze wordt in dank ontvangen. De vorm is wel niet helemaal een ei, de kleur (rood) past wel bij het eierschilderen. Na de koffie hebben we de rest van de dag vrij tot en met het uit eten vanavond. We gaan naar een openluchtrestaurant.
Allemaal geven we op ons eigen manier invulling aan deze vrije dag. We zijn moe, moe van het voortdurend werken, met elkaar zijn, alle indrukken, de warmte en zijn blij met een dag voor onszelf. Slapen, lezen, computeren, zonnen op het dak.

Feest in Lal Qile
We hebben nu weer iets meegemaakt.... een feest in een fantastisch mooi en luxe restaurant. Het restaurant is een kopie van een gedeelte van het ‘Rode fort’ in Lahore. Er ziet er bijna sprookjesachtig uit. Tja, namaken kunnen ze wel!!
Twee maal per jaar krijgen de bewoners van Dar-Ul-Sukun een uitje naar een restaurant aangeboden door dezelfde mensen die afgelopen vrijdag de bruiloft alhier gevierd hebben. Rijke mensen dus. Er is een zeer uitgebreid buffet, de borden worden overvol opgeschept en regelmatig wordt meer dan de helft weggegooid. Niet alleen onze bewoners, maar ook de andere pakistaanse gasten in het restaurant kunnen er wat van. Zulke taferelen zie je in Nederland ook wel eens bij een BBQ.
Waar er door ons geholpen wordt, zie je het personeel dat mee is, een stapje terug doen. Op zich geen probleem om ons wat ruimte te geven, maar om zich vervolgens niet meer te laten zien en ons het werk te laten doen...
De reis is ook al een belevenis op zich: er gaan een autobus en ons ‘eigen’ busje mee. Veel bewoners worden met mankracht in de bussen getild. Van ARBO-zaken hebben ze hier nog lang niet gehoord. De bussen zitten afgeladen vol, zodat er zoveel mogelijk mensen mee kunnen. In ons busje waar we normaal met z’n vijven in vervoerd worden zaten er al 17. Ook handig waren de opklapbare stoeltjes in het gangpad, zo konden er nog meer mensen mee. Zou bij ons ook niet mogen, maar ja... we zijn tenslotte in Pakistan. De rolstoelen nog mee in een apart busje.

Dag 14 - maandag 13 april
Op bezoek bij Salma
Vanmorgen gaan we op onze geluksronde nog even langs bij de fysiotherapie. Er wordt veel gespeeld met de kinderen. Het blijft nog moeilijk voor de fysiotherapeuten het spelmateriaal voor de kinderen in te zetten. Op het gebied van het contact zien we toch wat minimale verbeteringen, er wordt af en toe meer tijd voor een kind vrij gemaakt. Misschien als eerste aanzet toch een winstpuntje. Het is te hopen dat als we weer naar huis zijn dit contact zo blijft of zelfs nog wat verbetert.
Na de koffie springen we in het busje en gaan op bezoek bij Salma thuis, zij woont in het gebied waar Cees zijn eerst onderzoek gedaan heeft. Ze woont in een voor Pakistaanse begrippen mooi huis midden in een arme wijk. We leren haar familie kennen.
Als we binnen zitten valt tot overmaat van ramp ook nog de stroom uit. De sauna die dan ontstaat is ongekend, maar in elk geval gratis. Later op het dak is het beter te doen, er staat in Karachi bijna altijd wel wind.
We lopen door de wijk en proeven zo wat van het leven. We zien waar Cees met hulp van anderen het riool met buizen onder de grond heeft aangelegd.We bezoeken ook de plaatselijke kerk, gemaakt bovenop het dak van de oude kerk. De ruimte op de begane grond wordt nu gebruikt voor feesten en huwelijken. Op zich weer een fantastiche belevenis. Ziet er ook fantastisch uit, mooie lichte kleuren, marmeren tegels op de vloer en het is er lekker koel. Aan het plafond zie je een groot aantal ventilatoren. Maar het kan nog wel 10 graden warmer zijn in de zomer terwijl het nu al dik boven de 35 graden is.
We genieten van een heerlijke maaltijd, in alweer een spanningsloze sauna. Gelukkig krijgen we wel heerlijk veel Coca Cola en Mirinda te drinken. Salma heeft ook nog cadeau’s voor ons. Voor Kriss heeft ze een hele shique shalwar kameez gemaakt: zwart met glanzende doorschijnende stof erover heen, feestkleding. Voor Rene, Yvonne en Heidi heeft ze hele leuke roestvrijstalen bordjes gekocht, 6 per persoon. Heel dankbaar nemen we afscheid.

Bij thuiskomst is Heidi nog bezig geweest met de voeding bij Maria, een heel klein meisje van ongeveer 4 jaar. Ze is heel erg ondervoed en heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Hier noemen ze haar “de baby”. De kleine kinderen krijgen hier liggend uit de fles te eten. Bij sommigen gaat dat goed, maar heel veel verslikken zich voortdurend en daarbij hoor je ook een rochelende ademhaling.
Aan de verzorgster en Zuster Ruth laten zien hoe ze het beste gevoed kan worden. Zittend in de bank, arm ondersteund, Maria op schoot en schuin rechtop en hoofd iets naar voren. Na een paar zuigpogingen even stoppen om haar de kans te geven te slikken en de pap te verwerken en op adem te komen. Ja ja wordt er geknikt, maar even afwachten en de volgende dag verder.........

Dag 15 - dinsdag 14 april
Vandaag de hele dag in huis.
Kriss krijgt eindelijk de kans om nog 1x bij de snoezel binnen te kijken en de laatste adviezen te geven.
Yvonne en Heidi gaan ’s morgens vroeg naar de school met nog wat speelgoed en een voeldominoo speciaal voor Anilla, een blind meisje.
Heidi speelt stap voor stap met haar met de domino. Eerder deze week heeft ze gezien dat Anilla bij een letterpuzzel, telkens een stukje probeert en als het niet lukt een nieuw stukje pakt. Niemand leert haar hoe ze kan vertrouwen op haar gevoel en haar handen. Op de dominostukjes zijn verschillende stukjes materiaal geplakt: vilt, schuurpapier, stof, hout, spiegel etc. Eerst leert ze Anilla alle verschillende materialen voelen en daarna telkens de verschillen te ervaren. Anilla werkt hard en vindt het ook heel erg leuk, maar het is te merken dat ze niet gewend is om zelf na te denken en dat er ook echt iets van haar verwacht wordt. Morgen is Heidi van plan om 1 teacher uit te leggen hoe ze met dit spel, het beste kan werken met Anilla. Hopelijk wordt dat dan overgebracht op de andere teachers. Om dit voor elkaar te krijgen, moet Heidi eerst de hoofdteacher om permissie vragen, pas dan is de kans groot dat dit gaat lukken.
Yvonne heeft met de kleintjes gespeeld en met een jongetje, Satur, dat op de gang zit op een stoel vastgebonden, omdat hij niet blijft zitten in de klas. Yvonne zingt liedjes met hem met gebaren erbij. Hij geniet ontzettend en doet alle gebaren goed mee. Tja, over mogelijkheden gesproken!!!!
Daarna was er een gezamenlijke les. Ook Rene is erbij gekomen. Heidi heeft de hele les op video opgenomen. Cookie staat voor de klas en iedereen dreunt op wat Cookie voorzegt. Echt begrijpen doen ze het niet. Zoals bij ons jaren geleden. Alleen hier is het nog schrijnender, omdat deze kinderen speciaal onderwijs nodig hebben.
Aan het eind vroeg een teacher of wij onze handen wilden laten beschilderen. Ze had gehoord dat we dat zo mooi vonden. JAAAAAAAAAAAAAAAAAA, we maken een afspraak voor na schooltijd. Om 14.00 uur komen ze ons halen. Een van de teachers beschildert aandachtig onze handen. Ook Rene krijgt een mooi schildering aan de binnenkant van zijn arm. Heel stoer.
’s Middags hebben Yvonne, Rene en Heidi nog wat kinderen naar buiten gehaald en heerlijk gespeeld in de schaduw. Er kwamen weer zakjes chips langs en de kinderen geholpen met eten.
Cees heeft ’s middags een vergadering gehad met Morris en Zuster Ruth. Terugkijken op onze tijd hier.

Morgen onze laatste dag.................................... ’s Nachts om 1/2 2 vertrekken met het busje naar het vliegveld. Om 4 uur vertrekken we.