1e indrukken

Beste allemaal,
Het is nu 4 uur in de middag, tijd om onze eerste ervaringen te delen met jullie. Vanochtend zijn we naar UmeedGah en Kavish geweest en met veel bloemen en enthousiasme onthaald. De rit op zich was al een belevenis, het verkeer is toch net iets anders dan we in Nederland gewend zijn. Mooi om te zien dat UmeedGah nog steeds op een goede manier draait, er ook weer nieuwe kinderen bijgekomen zijn en dat er met veel enthousiasme gewerkt wordt. Ook mooi om de levensverhalen van Morris en Selma nog eens te horen en ons te realiseren hoe groot de verschillen zijn met keuzes en mogelijkheden die wij hebben. En om te zien met hoeveel passie en betrokkenheid zij hun werk hier uitvoeren.
Vervolgens zijn we naar Kavish gegaan, ook voor Kriss en Cees de eerste keer om te zien hoe dit draait. Boven verwachting kunnen we jullie melden. En eigenlijk met de wetenschap dat Morris en Salma hierin zeer betrokken zijn geweest ook wel weer logisch. Inmiddels 15 kinderen met een handicap (special children zoals ze hier zeggen), met zeer uiteenlopende vragen, vrijwel allemaal uit gezinnen die in de sloppen wonen en waarvan ouders geen of nauwelijks werk, laat staan geld hebben om rond te komen.
Daarna weer terug naar DarulSukun. Geweldig om te zien hoe ook het oude gebouw helemaal opgeknapt is, hoe steeds meer kinderen naar de prachtige classrooms gaan, hoeveel plezier de mensen hier met elkaar hebben en…………..hoeveel er nog te doen is.
Het weer is niet al te heet (zelfs bewolkt) het eten is geweldig en verder………..

Er komt net een vrouw (uit Hyderabad, een reis met de bus van ongeveer 5 uur) binnen met het volgende verhaal:
Haar man is vorige maand overleden aan TBC. Een kind van hun met een handicap (Dalton) woont al in DarulSukun. Een broer van Dalton heeft Cerebral Palsy en woont nog thuis. Een paar weken geleden heeft ze zelf een ongeluk gehad en loopt met haar arm in het verband. Ze heeft nog vier kinderen, twee jongens en twee meisjes, geen inkomen, geen mogelijkheden om de meisjes uit te huwelijken en geen mogelijkheden om haar andere gehandicapte zoon te verzorgen. Nu is ze hier en vraagt om hulp.
What to do??? Niet 1 vraag op deze manier, maar honderden van deze soortgelijke casussen. De overheid doet niks, er zijn sowieso weinig mogelijkheden……..kortom.
We zullen laten weten hoe dit verder gaat.

Voor nu Khudafis

De verhalen van Yvonne, Rene en Heidi:
De reis
Na een voorspoedig kopje koffie vertrokken wij per taxi naar Schiphol, een enerverende reis omdat we waarschijnlijk met een slaapdronken chauffeur te maken hadden. Niet een keer ging hij over de vluchtstrook. Toen de linker wielen ook op de vluchtstrook kwamen en wij een brug zagen naderen kregen wij het toch wel een beetje benauwd. Gelukkig ging de rest van de reis voorspoedig: pas remmen wanneer je bijna op de voorganger zit is misschien voor de man aan het stuur wel leuk, maar voor de mensen achterin heel oncomfortabel. Maar goed er was weinig file en de koffie op Schiphol maakte alles weer goed. Gelukkig hadden we ons zeer goed voorbereid op de reis, zodat we er tijdens dezelfde koffie achter kwamen dat vloeistoffen in een apart zakje vervoerd moesten worden en 36 flesjes bellenblaas in de handbagage waarschijnlijk niet eens door de douane zouden komen. Gelijk maar even gevraagd, waarbij van het kastje naar de muur eindigde bij de douane, nog zonder zakje met de 36 flesjes. Moesten we ze leeggooien?
Nee, gelukkig niet. Bij de douane een zielig verhaal gehouden over dat we naar een kindertehuis in Pakistan gingen en dat we dit nog net van iemand hadden meegekregen, terwijl de koffers al ingecheckt waren. Een lieve vrouwelijke douane beambte heeft ons er door heen geloosd. In Istanbul (de tussenstop) natuurlijk hetzelfde verhaal, zag er ook wel raar uit die 36 rondjes op het scherm. Gelijk werden we eruit gepikt. Tijdens de commotie die die ontstond bij een andere man, door zijn computer waarschijnlijk, zei Cees: “tas pakken en gewoon doorlopen” Dit is de reden waarom we vandaag hebben kunnen bellenblazen, maar daarover later.
De trip tot aan onze tussenstop in Istanbul ging voorspoedig, maar daarna tot aan Karachi leek het net alsof we in een boemeltreintje zaten: voortdurend heen en weer geschud. Fijn om weer met beide benen aan de grond te staan. Midden in de nacht opgehaald door Morris en zijn vrouw. Daarna een voor Pakistaans rustig ritje naar Dar-ul-Sukun, 100 kilometer per uur over een weg waar je in Nederland maximaal 60 zou mogen rijden. Toch wel lekker geen flitspalen en politiecontroles. Ook al de eerste mooi versierde waterwagens en talloze riksha’s gezien Nog even in Dar-ul-Sukun wat gedronken en toen toch nog maar even wat gaan slapen tussen alle geluiden door.

1e dag
Dar-Ul-Sukun
Deze dag gebruikt om echt te landen. Onze lijven waren wel aanwezig maar dat was dan ook alles. Rondgelopen, achter Cees aan en iedereen handengeschud: Salaam, please to meet you, what is your name en my name is.... How are you, en......vooral om ons heen kijken naar de kinderen en grotere bewoners. Jee, dan voel je je toch ontzettend rijk in Nederland. Wat kunnen wij hier in hemelsnaam bijdragen? Waar moeten we beginnen? Bijna alles is anders.Alles staat in het teken van contact maken en vertrouwen winnen. Hoe gaan we dat aanpakken?
Het was een genot om te zien hoe heleboel mensen enthousiast reageerden op Cees. Uncle Cees en wij zijn ook Anties en uncle geworden.


2e dag
Umeedgah en Kavish
Met het busje en de driver naar Umeedgah. De weg er naar toe is al een hele reis. We, ik heb mijn ogen uitgekeken.Je ziet de mooiste dingen onderweg, koeien die op de rails lopen, prachtige bussen. Fruitkarretjes die van ellende bijna uit elkaar vallen maar waar heerlijk fruit opligt.
Bij Umeedgah werden we door Selma en de kinderen vorstelijk onthaald. Een paar meisjes hadden zich voor ons mooi verkleed en opgemaakt en ieder van ons moest naar voren komen voor een bloemenkrans van heerlijk geurende rozenblaadjes.Selma was erg geinteresseerd wat wij voor werk deden en vertelde dat ze graag van ons wilde leren .
De kinderen waren hard aan het werk en wilde graag hun werk aan ons laten zien.