uit het dagboek

We zijn net naar de mis geweest, palmpasen wordt hier gevierd zoals je dat in ons land niet zou kunnen doen, echte palmtakken in processie van buiten naar binnen, enz., enz. Vanmiddag komt de Nederlandse ambassadeur op bezoek.
In kleine stappen zijn we aan het werk en het werkt. Nog kleiner kijken dan we in Nederland gewend zijn, bewustzijn van de acties die we ondernemen en de gevolgen die stappen die we zetten kunnen hebben.En bovenal veel lol met de kinderen en met elkaar, de basis voor energie, actie en ontwikkeling.
Nog veel meer te vertellen, maar voor de stroom weer uitvalt (dank voor de generator in DarulSukun), plaats ik dit maar even.

O ja: alle AZ fans (grrrr) gefeliciteerd, jullie zullen een feestje hebben in Alkmaar zeer binnenkort. Het is jullie gegund (dhuh :-( )

Uit het dagboek wat door ons wordt bijgehouden het volgende:
Dag 3
Plan de kampanje en indringende gesprekken
De donderdag niet het huis uit maar, op het terrein van Dar-Ul-Sukun aan het werk. ’s Morgens plan de kampanje gemaakt over hoe en wat we willen bereiken gedurende de week. Allen alleen of in groepjes uiteen om op de diverse groepen te kijken of we wat kunnen betekenen. Ook steken we nog in op de relatie met het personeel door bijvoorbeeld foto’s van thuis te laten zien en veel belangstelling te tonen. De eerste cadeau’s worden uitgedeeld en met wat van het spelmateriaal gaan we de groepen op. De wisser en washand met friebels van de Action doen het erg goed bij zowel de bewoners als het personeel. We proberen ons vooral te concentreren op de bewoners die geen activiteiten gedurende de dag hebben en veelal op bed blijven liggen. Schreinend om dat te moeten constateren en iets wat ons vanaf de eerste dag al bezighoud. Dit laatste is ook uitgebreid tijdens de lunch indringend besproken. Gelukkig zitten wij allemaal op een lijn, maar hoe we dit balletje moeten overspelen? Na de nu broodnodige rust even wat tijd voor ontspanning in de tuin, dat betekend achter rolstoelen heen en weer hollen. Schrikken en laten schrikken waarbij de bewoners soms bijna uit de toch al te grote rolstoelen springen of vallen. Wel even lekker zo lol te maken, maar er blijft toch wat knagen, het zijn namelijk dagelijks bijna dezelfde bewoners die je dan buiten ziet.
Na het weer overheerlijke avondeten waarbij de meest kleurige ondevinieerbare maar voor sommige van ons smakelijke puddingen langskwamen. Een bezoek aan het dak waar een aantal foto’s zijn geschoten en de verbazing over een groot popconcert in het park, welke ons nog lang wakker zou houden. De koffie bij de zusters waarbij René probeerde een frosen sholder te defrosten en ons aangenaam gezang menigeen deed shaken. Gingen we moe maar voldaan naar bed. Het bleef nog lang onrustig in Pakistan...

Dag 4
vrijdag 3 april een bezoek aan Father, Father en Brother
Midden in Karachi ligt een ongeveer 10 voetbalvelden groot park die zo’n 70 jaar terug aangelegd is door een franciscaner broederschap. Door de aangelegde irrigatie is het een oase van rust en groen. Midden in het park staat het project van brother Francis: Rahadgah, waar onze belleblaas en de ballonnen veel goed werk hebben gedaan. Ook het cadeau in de vorm van een ringen en stokjes spel werd goed ontvangen. Brother Francis is een Japanner die 20 jaar geleden dit kleinschalige project heeft opgezet. Een bevlogen man die met liefde over zijn jongens en meiden praat. Daarna een korte wandeling door het park naar het klooster, de temperatuur was opgelopen, waarschijnlijk omdat de stroom weer eens was uitgevallen. Een kopje thee bij Father Louis een kwieke man van 75, die door zijn vele reizen en kennissen ook nog een stukje Nederlans verstaat. In het park heeft Cees veel herinneringen liggen, hij heeft er zijn eerste project gedaan. Van het bankje onder de boom nog even snel een foto geschoten, hopelijk staat hij erop, hij was volgens mij niet te zien. Toen weer in de onze bus naar een volgend project, het project van ‘brother’ Younis. Ook een klein project aan de rand van de sloppenwijken. In dit project kwamen we een keuken tegen die we zo mee naar huis wilde nemen. Autentiek orgineel Pakistaanse makelij, past helaas niet in de koffer. Dan maar een foto. Brother Younis had een mooie folder waarin vermeld hydrotherapie en zwemmen. René zag zijn toekomst al veilig gesteld en vroeg ethousiast wat het inhield. Helaas, verder dan hooguit 1 maal per jaar zwemmen, tijdens de vorstperiode, hield het waarschijnlijk niet in.
Bij thuiskomst stond in ‘the Office’ de tv aan, er was op te zien hoe de Taliban een vrouw op straat sloegen omdat ze haar gezicht niet had bedekt. Ook dat is Pakistan. Dit gaf ook hier onder het personeel een enorme shok, maakt je gelijk wel duidelijk in wat voor een land we zitten. Gelukkig is de Taliban hier (nog) niet aan de macht. De rest volgt morgen...