Hiep hiep hoera

Vandaag viert Kriss haar 40e verjaardag. Jullie zijn allemaal uitgenodigd op de party om 16.00 uur Pakistan Time in Karachi op de Kashmir Road.
Zonder tegenbericht rekenen we op jullie komst :-)

En natuurlijk Philip van harte met je 16e van ons allemaal uit Karachi (dat zijn er zo'n 16 miljoen!!)

En verder uit het Dagboek:
Dag 4
Vervolg van gisteren.... wat vertelt er verder over te vertellen....
We zijn blijven steken in in een lange vergadering, waarin er ons een hoop duidelijk wordt: willen we het hier veranderen moeten we klein beginnen. De financiele middelen om alle bedden te vervangen, iedereen die niet kan lopen van een rolstoel te voorzien of een ander transportmiddel enz. zijn er gewoon niet. Het is ook nog maar de vraag of deze middelen wel goed gebruikt gaan worden. Er staan veel rolstoelen buiten die waarschijnlijk stuk zijn maar ook te vies om aan te pakken. We hebben besloten te beginnen met een waarschijnlijk de hele dag vastgebonden kind en te kijken hoe we die het beste kunnen laten eten en tot spel kunnen laten komen. We kunnen onze experise hiervoor inzetten of een andere bijdrage leveren. Verder gaat ons charmeoffensief naar het personeel gewoon door, we kijken hoe we de school kunnen verbeteren en hoe de fysiotherapie op een hoger niveau gebracht kan worden.
Na de vergadering de gebruikelijke rituelen: eten, koffie even het dak op en naar bed.

Dag 5
Bezoek een DugOut en de Kip
De dag begint met een bezoek aan de DugOut, een huis voor mannen op ongeveer 2 kilometer afstand van Dar-Al-Sukun. Na gefassineerd de fantastisch mooie tegels bekeken te hebben, door omstandigheden moesten we ons even voordoen als architecten, liepen we door een huis wat op korte termijn wordt afgebroken. Door dit afbreken moet er een gezin dat op het terrein woont verhuizen. Voor Pakistaanse begrippen een gezin, want de rest van de familie woonde illegaal bovenop het dak. We hopen dat ze er na Pasen uit zijn, dan gaan we weer langs. Zonder knokploeg natuurlijk, we vonden het aanzien erg er genoeg. Daarna een kort loopje naar het volgende project Janiville, een huis voor kinderen van gebroken gezinnen. Even wanen we ons in Engeland, de meisjes en meiden keurig in het gelid. Allen met ons op de foto en erg giegelend om de lengte, de kleur en het lange zwarte haar van René.
Hierna in het busje naar PeaceHeaven, een tehuis voor ouderen. Bij binnenkomst een werkelijk prachtige tuin, goed onderhouden. Dit in contrast met de rest van het huis, oud bedompen en erg klein. Het viel Cees erg mee, want de vorige keer was het nog erger. Misschien hadden ze op onze komst gerekend. De mensen die boven wonen komen bijna nooit buiten, maar vandaag waren ze er niet. In het laatste project Lemmenshome, voor meisjes en jonge vrouwen met polio of die blind waren, zag het er werkelijk prachtig uit. Zaterdag was daar de schoonmaakdag, maar dat was waarschijnlijk bijna niet nodig. De kamers van de meisjes zagen er onberispelijk uit. Okee het was oud, ze sliepen met z’n drieen op een kamer, maar zo kan het dus ook. Frisse kleuren, leuke dekbedovertrekken op het bed enz.
’s Middags kwam de langverwachte en uitgebreid aangekondigde kip ‘Chicky’ een gift van KFC de welbekende kippentegenhanger van de Mac. Iedereen zou naar buiten gaan hoorden we, toen de grote kip aankwam bleek echte nog bijna de helft van de kinderen binnen te liggen. Gewoon geen transportmiddelen voor handen. We moesten wel uitgebreid op de foto met de kip. Toen we ernaast gingen staan bleek deze toch niet zo groot, ook werden er zakjes uitgedeeld met een snoepje, een kleurpotloodje en een kleurboekje. Leuk, maar neem dan voor alle kinderen wat mee, er waren er hooguit 50.
Hier hebben we het tijdens het avondeten pannenkoeken met stroop natuurlijk wel over gehad. Ze smaakten er niet minder om, ook dat is Pakistan.
’s Avonds zijn we in de ‘achtbaan’ naar zee gegaan. In het busje samen met zuster Ruth en zuster Angela. Het is werkelijk onbeschrijvelijk wat je onderweg ziet. De wijken van zeer oud naar zeer arm, de wegen van zeer smal tot zeer breed en van zeer goed tot extreem slecht. De hoeveelheid voertuigen van zeer veel tot extreem veel. We hebben zelfs in een soort file gestaan, dwz. De auto’s, bussen, vrachtwagens, motoren, brommers, fietsers enz. 8 tot 15 rijen dik. Dit geheel samengepakt op een 3 baans weg. Orde..... gewoon toeteren en jezelf ertussen drukken. Wat wel opvalt hier steken ze geen vinger op naar elkaar, kan ook niet je hebt gewoon vingers tekort om dit te moeten doen.
Op het strand was het goed toeven, al moest je de venters, kamelendrijvers en ijscokarren als vliegen van je afslaan. Bij thuiskomst bleek het zand toch iets van andere kwaliteit dan in Nederland. Het leek meer op grijszwarte smurrie, heeft oms wat spoelwerk in de badkamer opgeleverd. Hierna weer vroeg naar bed, we moeten morgen naar de kerk voor de palmpasenmis en deze begint om 8.30. Dat betekend een half uurtje eerder op, dus....tot morgen.

Dag 6
Palmpaasmis en Hoog bezoek
Vroeg uit de veren, de haren in de plooi, wij zijn klaar voor de palmpaasmis. Voor het eerst komen we erachter waarom het Palmpasen heet.... de palmbladeren. Erg mooi om te zien, buiten het begin van de dienst allemaal een palmblad in de hand en 2 palmtakken naast de tafel. De dienst was in het Urdu, dus voor ons goed te volgen;-) Langdradig was alleen de lezing, duurde ongeveer 20 minuten die we staand moesten beluisteren. Gelukkig gebeurde er genoeg om ons heen, en anders keek je even naar een bewoner of zocht contact met hem of haar. Dat blijven van zulke grote kleine momenten. Doet je weer beseffen waar het in het leven om gaat. Na de mis nog even paar kruizen vouwen van een palmblad en toen aan de koffie.
Na de koffie hebben we voor onszelf weer een aantal geluksmontenten ‘gemaakt’. Yvonne en Heidi hebben een bezoekje gebracht aan Zeddere, een jonge vrouw die hier in huis woont. Zij zit de hele dag met haar benen aan het bed vastgebonden, omdat ze veel om haar heen grijpt. Ze heeft verder niets in haar bed omdat ze op alles bijt. Wel heeft ze een harde bal waar ze op kan slaan. Ze komt, behalve tijdens verschoonmomenten, niet uit haar bed. Je begrijpt dat wij met haar het een en ander wilden uitproberen. We hebben haar verzorgster erbij betrokken en haar gevraagd of het goed was dat we haar los zouden maken en in een rolstoel zouden zetten. Ja was het antwoord, maar wel met veel waarschuwingen dat ze je grijpt. Alles ging prima, Zeddere was heel erg enthousiast en samen met de verzorgster zijn we naar de tuin gegaan met haar, lekker op het gras in de schaduw. Zeddere is heel erg bewegelijk en heeft voortdurend een dwangmatige lach en maakt daarbij gespannen krijsgeluiden. Ze heeft ook veel spanning in haar romp, armen en benen. Eerst hebben we haar een strandbal in haar handen gegeven en ondertussen met een zachte voelwashand haar voeten, enkels en onderbenen met wat stevige druk gemasseerd. Daarna kleden op het gras en haar uit de rolstoel op de grond gezet. Yvonne voor haar en Heidi erachter. Ze kan wel zelfstandig zitten, maar houdt dit niet lang vol. Yvonne heeft met bodylotion haar onderbenen en voeten stevig ingemasseerd en Heidi aan de achterkant diepe druk gegeven op haar heupen en heel af en toe op haar schouders, terwijl Zeddere nog steeds de bal vasthield. Heel langzaam merkte we meer en meer ontspanning in haar lichaam en het dwangmatige lachen nam af en haar stemgeluid werd ook zachter. Geweldig om te merken!!! Daarna kwam de verzorgster eten brengen en vroeg of wij dit ook wilden geven. Ja natuurlijk!! Veel kinderen krijgen hier grote lepels vol met eten en de happen heel snel na elkaar. Nu konden we haar eten geven in een rustig tempo en door de lepel voor te houden nam ze zelf initiatief en met lepeldruk, reageerde ze uiteindelijk zelfs met afhappen met lipsluiting. He he, puf puf, maar wat een voldaan gevoel. Natuurlijk realiseren we ons dat dit te hoog gegrepen is om hier te verwachten of binnenkort te realisere, maar het geeft ons wel een goed idee wat er mogelijk is en voor Cees geeft het informatie waar naar toe te werken.

Na onze siesta kregen we hoog bezoek: de Nederlandse ambassadeur en de consul kwamen ons een bliksembezoek brengen. Dat betekend een hele invasie van auto’s, een gepantserde Mercedes G klasse (even voor Julian;-), Militairen voor de poort, aan de zij en achterkant van het gebouw en 4 Nederlandse bodyguards. Dit alles om met ons 20 minuutjes Koffie te drinken. Ze gaven aan wel heel blij te zijn met ons bezoek, een heel aantal projecten wordt niet of nauwelijks nog door Nederlanders bezocht. Dit terwijl dit voorheen wel het geval was. Tijdens het overleg veel over en weer gefluister tussen de bodyguards en de consul: er blijkt het een en ander gaande.....Oh ja, we zijn in Pakistan.
Na dit bezoek weer even rust, even want er komen 2 ergotherapeutes uit Nederland met ons Dineren. Grappig, normaal spreken we alleen met ons vijven Nederlands en nu opeens met met aantal anderen. Oh ja....het is zondag. De ergotherapeutes zijn in Pakistan om een aantal trainingen te geven. Na het over en weer uitwisselen van ervaringen hebben we ze het huis laten zien. Ze waren vol lof over de school en de fysiotherapie ruimtes en de apparatuur die daar in stond. Ziet er ook best mooi uit, alleen het gebruik ervan, daar zullen we het de rest van de week nog wel over hebben. Voor de rest het gewone programma, behoudens het versieren van de eetkamer voor de verjaardag van Kriss, zij wordt morgen 6 april 40 jaar, wil er niet veel aan doen... een mailtje is genoeg ;-)Vanuit Pakistan tot morgen.