goede vrijdag

De tijd vliegt. Er is al weer veel gebeurd en het bijhouden van het dagboek lukt niet constant van dag tot dag. Toch weer een update van de afgelopen periode om jullie op de hoogte te houden van de gebeurtenissen. Het leuke van dat de anderen hun belevenissen beschrijven er andere zaken, opvallende dingen en indruken op papier komen dan die ik (Cees) zelf zou beschrijven. Leuk om te merken dat zoveel dingen al gewoon voor mij zijn geworden die anderen nog zo opvallen. En daarmee gelijkertijd ook weer boeiend en leerzaam.
Ik kan jullie zeggen dat het nog steeds rustig is in Karachi, hoewel er wel een verhoogde staat van paraatheid is (maar dat geeft gelukig weer een extra veilig gevoel) We gaan in ieder geval niet alleen op pad (hoe jammer ik dat ook vind, het is wel erg leuk om hier in het bussie rond te rijden)want onze veiligheid gaat voor alles.
Inmiddels heeft de overheid aangekondigd dat 15 april de klok een uur vooruit gaat, omdat er problemen zijn met de levering van energie. De stroom valt dan ook om de haverklap uit, maar DUS heeft een prima werkende generator. Soms doet die het niet direct en hebben we even het gevoel hoe het is om geheel zonder stroom te zitten (warm en errug donker)Ook kampt een groot deel van de stad met een waterprobleem. In de wijk is er een persoon aangewezen die op eigen initiatief het water voor DUS kan aan of afsluiten. Deze man komt iedere dag om geld, zodat hj daarna het water weer laat komen. Morris heeft vanochten samen met mij een toneelstuk opgevoerd over de noodzaak van water voor de kinderen (dat was nog wel echt zo) en dat wanneer hij niet gewoon voor water zou zorgen ik (Cees dus) naar de president zou gaan (en dat is niet waar hoor :-)) De man was zeer onder de indruk en vandaag hebben we in ieder geval zonder enig probleem water gehad.

Volgt nu weer een deel uit het dagboek, Khudafis:
Woensdag 8 april


Heidi meldt bij het ontbijt dat ze vandaag 16 jaar getrouwd is. Tja het leven gaat gewoon door terwijl we hier zijn. Verjaardagen, trouwdagen........ Gelukkig nog wel even contact gehad met Walter.

Vandaag blijven we allemaal in Dar-ul-Sukun. We verspreiden ons en gaan het huis weer in. Yvonne en Kriss gaan samen naar school om te kijken of daar nog een bijdrage te leveren is Er zijn twee kinderen, broertje en zusje, met het Angelmansyndroom. Zij waren met lego aan het spelen en ze waren zo geconcentreerd bezig om die blokjes op elkaar te krijgen. Meestal zien wij ze als ze druk en uitdagend zijn maar het was leuk om te zien dat ze ook zo kunnen zijn. Waarschijnlijk hebben we wel de structuur in de klas die ochtend een beertje verstoord want wij zijn lekker gaan spelen met de kinderen.Kriss heeft Satu erbij gehaald .Hij zit anders de hele dag op zijn stoel in de gang vastgebonden omdat hij alles pakt en stuk maakt. We hebben heerlijk liedjes gezongen met gebaren en de kinderen hebben daar van genoten en Kriss en Yvonne ook. Een beetje ondeugend doen is wel leuk. Ze pakken onze handen om de gebaren weer te maken en er is zelfs een jongetje die wat nederlandse woordjes nazingt. Het broertje en zusje, maar ook Satu doen leuk mee.
Daarna naar de andere klas, daar zitten de oudere leerlingen. Er is niet echt een programma vanwege de aankomende paasvakanie. Dus een aantal meiden zitten heerlijk bij elkaar te kletsen. Net zoals alle meiden gaat het gesprek over kleding, haar, make-up, siereden. Uiteraard willen ze ook graag van me weten of ik kinderen heb, hoe oud, hoe ze heten. En allemaal willen ze wel naar Holland voor een vakantie. Josefine, 63 jaar,vertelt dat ze het niet leuk vind op school. Ze vind het kleuren of overtrekken van letters maar niks en ik geef haar geen ongelijk. Wel vindt ze het leuk om mooie dingen te maken, breien doet ze ook graag..
Je zou eigenlijk een onderverdeling kunnen maken in verschillende groepen. Een groep met kinderen/pubers waar je een soort odc programma kan draaien, een groep die nog volop bezig is met schoose vaardigheden en een groep gericht op het maken produkten, als een ac. Maar dat zijn maar de eerste gedachten, we gaan dinsdag nog een keer heen.
Bij ons vertrek uit school gaf teacher Olivia ons een hele zak met paaskaarten mee die door de leerlingen gemaakt waren en een moois paasfles om neer te zetten.
Rene gaat naar de fysiotherapeute die werkt in het gebouw van de school en Heidi is bij de andere fysiotherapieruimte aan het spelen met alle kinderen die daar in een stoeltje zitten of in de statafels staan. Radio even wat zachter zetten, zodat er in ieder geval ruimte is voor contact. Met allerlei spelmaterialen lukt het om telkens in groepjes van 3-4 kinderen te spelen en plezier te maken. Het is heerlijk om te zien hoe ze genieten van al die aandacht en hoe ze bewegen. En toch ook weer telkens een knagend gevoel van wat er allemaal zou kunnen/moeten en blijven zoeken naar wat het volgende kleine stapje voorwaarts zou kunnen zijn.
’s Middags na de lunch raken we in gesprek en Heidi krijgt het veel te kwaad in haar onmacht over welke bijdrage wij nu eigenlijk zijn. Er is teveel, het wordt haar even teveel en het is voor iedereen even teveel. Maar we zijn hier allemaal vanuit dezelfde betrokkenheid en bewogenheid en daar gaat het om en natuurlijk kunnen we elkaar daarin weer vinden.
De volgende stap wordt gezet: we spreken af een “training” in elkaar te zetten die ingaat op de vraag van de fysiotherapeuten: “We hebben moeite met veel kinderen die niet spreken, hoe moeten we nou eigenlijk contact met ze maken, ze begrijpen vaak niet wat we bedoelen”. We praten contructief heen en weer en komen tot een bijeenkomst voor de volgende ochtend van 2 uur (9-11), waarin we het eerste uur theorie willen behandelen over wat het betekent om een verstandelijke handicap te hebben, met daarbij gebruik te maken van oefeningen (het zelf laten ervaren). Het tweede uur gaan we aan de gang met dev kinderen zelf. We zijn voldaan!! Morgen lezen jullie meer over hoe het gegaan is.

’s Avonds zijn we uitgenodigd om bij Morris en Christine (zijn vrouw) te komen eten. Om half acht rijden we met Morris mee naar zijn huis. Dit is ook het huis waar Cees vroeger heeft gewoond. We komen door het hek en zien een hele mooie tuin, met bijzondere planten en bomen. Morris laat alles heel trots zien en vertelt dat hij bijna elke zondag in de tuin werkt. We worden heel hartelijk begroet door Christine, de broer van Morris en zijn vrouw en zoontje, en nog meer familie is aanwezig in het huis. Eenmaal binnen, loopt Morris trots weg, terwijl hij zegt: ik zal je laten zien wat ik gekookt heb! Hij komt terug met heerlijke koude blikjes bier. Mmmm dat was een welkome verrassing. Het smaakte goed. Ook had hij wijn gekocht, zelfgemaakt door nonnen. Het leek op port. Ook heel goed te doen!! Tegen een uur of tien werd de salontafel aan de kant gezet en een mooi kleed kwam op de grond. Een voor een kwamen er ongeveer een tiental schalen op te staan met heerlijk eten. Wij zaten op de grond om het kleed heerlijk te genieten van al dat goeds!! Verzorgd natuurlijk door alle vrouwen des huizes, zoals het hoort. Pfffff, toch blij dat wij dat niet hoeven te doen altijd.
Het was heel erg gezellig en helemaal voldaan werden we keurig teruggebracht door Morris en Christine in het busje van Dar-ul-Sukun. Iedereen plofte gelijk in bed. Nou ja, iedereen ....... Heidi ging nog even een ommetje doen boven op het dak voor de goede digestion.