witte donderdag

Vandaag witte donderdag, dat betekent dat we vanmiddag met alle workers het laatste avondmaal zullen nuttigen. Nu maar hopen dat ze dat niet al te letterlijk nemen.
De werkzaamheden en ontwikkelingen vorderen hier gestaag, vanuit het perspectief van Pakistan gezien zetten we enorme stappen, vanuit het perspectief van onze Hollandse beperkingen gaat het veel te langzaam. Neemt niet weg dat ik (Cees) in ieder geval erg tevreden ben over de vorderingen.
Onderstaand weer een deel uit het dagboek wat door Rene, Yvonne, Kriss en Heidi wordt bijgehouden en een goede inkijk geeft in het leven hier.
Zag net op het weer in nederland dat de thermometer bij jullie op 3 graden stond, dan is de 30 graden die we hier om een uurtje of 10 in de ochtend hebben een stuk aangenamer :-)
Veel leesplezier, ik zal er ook wat foto's bij plaatsen en tot gauw weer

groet

Cees

Uit het dagboek:
Dag 7
De verjaardag van Kriss en haar partijtje
Vandaag begonnen we natuurlijk met het verjaardag van Kriss, balonnen, slingers, cadeaus, een overheerlijk ontbijt en veel mensen die langskwomen voor felecitaties.
Naast de feestelijkheden is er ook tijd voor overleg: Cees had een voorstel hoe het verder moest. Had na liggen denken toen hij ’s nachts boos was geworden op een stel cliënten. Was uit bed gegaan en had ze in het Hollands te verstaan gegeven dat dit toch zo echt niet kon en dat ze stil moesten zijn. Het werkte, het werd rustig, maar Cees had zoveel adrenaline in zijn lijf dat hij zo snel de slaap niet kon vatten. Zijn plan kwam er in het kort op neer dat er een inventarisatie gedaan moest worden hoeveel en welke zorg er op de afdelingen geleverd moest worden. Om het vertrouwen bij het personeel niet te schaden door met een lijst de afdelingen op te gaan, werd besloten dat Cees dit het beste zelf op zich zou kunnen nemen. De ‘rest’ ging weer op geluksmomentenjacht. We hebben hier trouwens een aantal momentjes voor ons zelf bedacht. Het HEMA-momentje voor de momenten dat je er echt niet meer tegen kan, het vastliggen, de mentaliteit hier, dingen die hier niet of juist wel zijn enz. Of het koffermomentje, als je iemand ziet die je zo in de koffer mee zou willen nemen. De redenen om iemand mee te nemen kunnen heer divers zijn: iemand ziet er gewoon om op te eten uit, iemand zou in Holland een veel betere kans hebben of iets anders waar je door geraakt word. Helaas mag er maar 30 kilo bagage mee....
Tussendoor nog koffie met taart, daarna nog een taart die we voor later bewaard hebben.
Bij het middageten een uitgebreidere lunch dan normaal, veel lekkere hapjes. De siësta en daarna de party van Kriss. Daar is Clown Ditte uit de koffer gekomen en in de tuin van Dar-Ul-Sukun zijn kunsten vertoond. In iets andere kledij zonder zijn koffer en zijn schoenen. Wat moest hij doen? Gelukkig vond hij in de badkamer een emmer. Daarmee heeft hij de mensen vermaakt. Eerst door te doen alsof er water in zat. Contact maken op afstand, duidelijk maken aan het publiek wie er nat ging worden, naderen, tellen tot 1...2...3... en dan de lege emmer over iemand heen storten.
Aan de rand van het grasveld is de waterzuivering, waar de bewoners hun drinkwater uithalen. Ditte kon mooi doen alsof hij de emmer ging vullen, aan het eind even zijn hand onder de kraan, zodat hij met zijn hand in de emmer voelende toch iemand daarna een beetje nat kon spatten, dan zat er immers water in de emmer. Als de spanning wat was opgebouwd... hopla de hele lege emmer weer over een ander bewoner heen. Gedurende de week had Ditte al een aantal gewillige targets uitgekozen dus succes verzekerd.
Aan het eind riep Cees Ditte: "kun je even je neus en hoedje afdoen". Cookie was inmiddels bij het feest gearriveerd en is als de dood voor clowns en verkleede mensen. Nadat ze eerst angstig wegkeek vroeg Cees wie of Ditte was. Uncle Rene zei ze. Daar hoef je toch niet bang voor te zijn zei Cees. Ze ontdooide wat en Ditte/Rene mocht zowaar dichtbij komen. Weer een geluksmomentje....in Dar-Ul-Sukun. Ditte liep al de hele week te peinzen hoe hij dit voor elkaar moest krijgen en zie... zo makkelijk is het.
Na het feest aan het diner, weer eten en weer uitgebreider dan anders. De hoeveelheid eten op dat moment op tafel is al veel teveel, komen er ook nog 2 pizza’s binnen met de pizzakoerier. We hebben het erover dat wij zo zitten te schransen terwijl een kilometer verderop mensen misschien wel doodgaan van de honger. We hopen dat onze resjes in elk geval nog een goede bestemming vinden. Daarna op de koffie bij de zusters met ook nog een ijsje.... Ook dat is Pakistan....

Dag 8
Umeedgah en Shopping with pingling Cees
Vandaag hebben we de dag uitgetrokken om naar Umeedgah te gaan en in dit project direct te kijken of we een aantal adviezen kunnen geven. Allemaal op ons eigen gebied proberen we hierop in te steken. We hebben een koffer vol spelmateriaal; klittenband; tandpasta met de bijbehorende borstels; bellenblaas; een aantal houten spellenenzovoort en de slinger met ballonnen van het feest van Kriss mee.
Het valt ons gedurende de dag op hoe anders en met de kinderen wordt omgegaan, er is meer contact, proffessionaliteit en liefde.
In de morgen brengen we nog een bezoek aan de familie van een kind van Umeedgah. Hij woont met zijn vader bij een tante in die met haar man en kip in de woonkamer wonen. Ze wonen in een kamer op de kale betonnen vloer en hebben nog een slaapkamer waar een houten bed dwz. ook het matras staat. Vader heeft een waarschijnlijk progressieve spierziekte, komt dus waarschijnlijk niet meer buiten. Twintig jaar geleden heeft Cees hem nog een paar krukken gegeven. Een neef die in beeld is en het kind dagelijks naar Umeedgah brengt ligt met een tumor in het ziekenhuis. Gelukkig is er nog wel iemand anders om hem erheen te brengen.
Als Cees en Kriss met Selma van Umeedgah in een riksja naar het dagcentrum Kavish vertrekken, blijven wij achter om het een en ander in de praktijk te brengen.
De dagstructuur hangt op de muur in engelse tekst geschreven. Wij stellen voor om dit stap voor stap per activiteit in tekeningen aan de muur te hangen voor de kinderen die niet kunnen lezen. Heidi geeft hierover advies aan een van de teachers en zij gaat er al direct mee aan de gang.
Heidi en Yvonne hebben advies gegeven voor Hinah, een meisje met het Rett-syndroom. Ze dachten dat ze autistisch was. Daarna de symptomen opgeschreven en hoe je haar het beste contact met haar kunt maken. Natuurlijk ook ideeen over spelmogelijkheden: met zand en water bijvoorbeeld. Maar lekker met je voeten in een bak met rijst behoort hier niet tot de mogelijkheden, want rijst is om te eten!!!
Heidi heeft nog even gekeken bij het eten en drinken. Noshad, een spastische jongen van ongeveer 16 jaar heeft een soort persoonlijk begeleider: een jonge jongen (+/- 22 jaar) die heel zorgzaam voor hem is. Noshad hield zijn hoofd helemaal naar achteren bij elke hap en slok. Met aangepaste beker (twee handvatten en schuine vorm: handicup) en hoofdcontrole lukte het de eerste keer al aardig om goed te drinken. De begeleider deed het ook heel goed na. Geweldig!!! Natuurlijk is vanaf nu dit zijn EIGEN beker.
René heeft zich bezig gehouden met de fysiotherapie. De fysiotherapeut die 4 uur in de week kwam, is ineens niet meer op komen dagen. Sindsdien doen 2 begeleiders het zelf onder de leiding van Selma. Leuk was het om te zien dat er naast saai oefenen ook nog leuke spelelementen ingebracht konden worden: twintig keer je been optrekken is saai, maar als je hierin je eigen lichaam gebruikt als weerstand kun je er een leuk spel element in aanbrengen. Ook dingen in de fysiotherapie die bij ons als heel gewoon beschouwd worden, kon hier als nieuwe stof aangeboden worden. Behandelingen waarbij René zijn vraagtekens had, maar hier als heel normaal zijn, heeft hij zo gelaten. Zo moest er iemand aan de bovenkant van een deur gaan hangen om langer te worden?! Deed pijn aan zijn handen bovendien. Hij heeft het advies gegeven die deur in elk geval niet meer te gebruiken en als je dan toch wilt hangen, maak er dan een spelletje van door bijvoorbeeld met je beneb heen en weer te zwaaienen dan liever aan een rekstok.
De aangeleerde praktijk werd zowel op de kinderen, de begeleiders als op René zelf uitgeprobeerd. Ze zagen er na afloop allemaal een stuk gelukkiger uit, maar niet langer!!! Weer wat van die momentjes?!
Van twee tot drie uur staat knutselen op het programma. Voor een aantal knullen was dit niet echt hun favoriete activiteit.Yvonne heeft toen op papier hun handen overgetrokken.Ze vonden het erg kietelen maar waren gefascineerd dat daar hun hand op papier stond. Maar het was nog niet af, er moesten ook nog nagels in getekend worden. De pret kon niet op toen er ook nog een horloge ingetekend werd. Maar ja, toen de handen klaar waren bedachten de jongens dat ik ook wel hun voet na kon tekenen.Maar ja, dat is wel lastig als je problemen hebt met je evenwicht. Dus het werd een wiebelig voetje.
Uiteindelijk eindigde deze middag op Umeedgah in een bellenblaasfeestje en het snoepen van Nederlandse snoepjes. Zwart op witjes. Niet iedereen kon deze smaak waarderen.
Sommige gezichten spraken boekdelen.


Na thuiskomst met z’n allen in de bus van Dar-Ul-Sukun voor een shopmomentje. De situatie lijkt momenteel niet zo gespannen in Karachi, zodat we kunnen winkelen. We stoppen voor een overdekje basar, vergelijkbaar met de oosterse markt in Beverwijk maar dan in het kwadraat. Verkopers proberen je stuk voor stuk hun waar bij je aan te prijzen, als je zegt geen interesse te hebben pakken ze gewoon een ander voorwerp uit de shop.
Afrekenen daar kun je wel een half uurtje voor uit trekken met Cees, hij vind het een sport om er een zo laag mogelijke prijs uit te krijgen. Leuk om te horen wat de verkoper en Cees allemaal voor een argumenten aanhalen om de prijs te laten veranderen. Pingelen voor een prijs waar je in Nederland alleen maar kan dromen. De stoffen, sleutelhangers, Shalwar Kamezes (traditionele kleding) enz. kunnen bij thuiskomst gelijk de koffer in.