What a country what a life.............

Nog geen week hier en al meer meegemaakt als anders in een jaar Nederland. Eerst die vreselijke aanslag, daarna een forse aardbeving, daarbij was het afgelopen dagen boven de 40 graden (en echt heet, niet lekker meer) en toch gaat iedereen verder alsof er niet zoveel gebeurd is.
Yvonne en Kriss hebben groot succes met hun training. Gisteren is in plaats van BIM (beleven in muziek) PIM (perception in music) geintroduceerd. Eerst even gecheckt of PIM niet een of andere smerige uitdrukking is of een ander grof woord, maar dat was het niet. Naast de twee teachers zijn nu ook het hoofd van de school en het hoofd van de Fysiotherapie betrokken zodat zij het later kunnen overbrengen op andere medewerkers.Met veel enthousiasme hebben de dames het opgepakt, zal proberen straks een filmje te uploaden.

Ik dacht verlost te zijn van de dagelijkse toestanden die de afgelopen weken het werk in Nederland hadden beinvloed. Helaas werd ik vandaag geacht een van de medewerkers een officele waarschuwing te geven, omdat hij zich grof en laagdunkend had uitgelaten tegen zuster Ruthy. Na een officiele excuusbrief die hij moest maken en tekenen (overigens dit werd voor hem gedaan, ben bang dat hij niet zo goed kan lezen) kreeg hij van mij, Morris en zuster Ruthy te horen dat bij een volgende keer hij zijn biezen kan pakken........Leuker kunnen we het niet maken......

Het lijkt verder op straat vrij rustig te zijn op dit moment, maar morgen is het vrijdag, de dag dat er altijd weer allerlei processies en protesten zijn. We blijven dan ook binnen.
Zaterdag waarschijnlijk naar interior Sindh, het platteland, waar we een geschonken stuk land gaan bekijken. Als het goed is gaan teachers en kinderen mee (en heel veel water) het is een trip van een uurtje of drie.....

Er wordt verder goed voor ons gezorgd, we krijgen goed te eten en de mensen zijn (zoals altijd) erg aardig en behulpzaam. Later meer, voor nu Khudafiz